به نقل از «خبرگزاری میزان»

هر آنچه باید درباره سامانه ثبت شکایت مردمی از مدارس بدانید؟/نتیجه شکایت از مدارس غیر دولتی چه می‌شود

تاریخ انتشار: ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۸۴۸۵۱۷

خبرگزاری میزان- هر ساله با شروع سال تحصیلی با معضل همیشگی شهریه مدارس غیر دولتی رو به رو می‌شویم که برای سال تحصیلی جدید سامانه‌ای جدید طراحی شده تا مردم در آنجا شکایت خود را ثبت کنند و خیلی زود به نتیجه برسند.

به گزارش خبرنگار گروه جامعه خبرگزاری میزان، هر ساله با شروع سال تحصیلی با معضل همیشگی شهریه مدارس غیر دولتی رو به رو می‌شویم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مدارسی که شهریه‌هایی بیشتر از نرخ مصوب از والدین دانش آموزان اخذ می‌کنند. در این راستا وزارت آموزش و پرورش از دو سامانه ثبت شکایات و تلفن گویای سازمان مدارس و مراکز غیردولتی رو نمایی کرد تا با استفاده از آن‌ها از یک طرف جلوی تخلفات مدارس را بگیرد و از سوی دیگر راهی نه چندان سخت برای شکایت از مدارس پیش پای والدین دانش آموزان قرار دهد.

از این پس و برای مهر ماه ۹۸ خانواده‌هایی که دسترسی به نرم افزار‌های را ندارند می‌توانند در سامانه ثبت شکایت مردمی در زمینه‌های مختلف شکایت خود را ثبت کنند و بنا به وعده‌هایی که داده شده به این شکایت‌ها ظرف ۱۰ روز رسیدگی خواهد شد.

سامانه دوم، سامانه تلفنی ۴۳۱۷ است برای رای افرادی که امکان دسترسی به نرم افزار‌ها را ندارند افراد می‌توانند از طریق سامانه تلفنی ۴۳۱۷ و برای شهرستان‌ها با یک ۰۲۱ ابتدای آن می‌توانند شکایت خود را ثبت کنند و پیامک‌ها ارسال شود که شکایت ثبت شد یا پاسخ شما آماده است.

اقدام دیگر وزارت آموزش و پرورش برای جلوگیری از تخلفات در این حوزه این بود که امسال علاوه بر این که شهریه مدارس به آن‌ها ابلاغ می‌شود این میزان شهریه باید در مدرسه نصب شود و خانواده‌ها به محض ورود به مدرسه بتوانند این شهریه‌ها را مشاهه کنند.

وزیر آموزش و پرورش همچین تاکید کرد: موسسین مدارس حتی اگر با دلایل موجه می‌خواهند بیش از شهریه و هزینه‌های تعریف شده وجهی را دریافت کنند این کار مجاز نیست.

بیشتر بخوانید: نصب پوستر‌های شهریه در مدارس/رسیدگی به شکایت مردم کم‌تر از ۱۰ روز

تکلیف پرونده‌های ۵ سال قبل روشن نشده

با وجود رونمایی از این دو سامانه میرحمایت میرزاده، نماینده مجلس و عضو شورای سیاست‌گذاری مدارس غیردولتی گفت: طی بازدید از این مدارس مشخص شد وضعیت نگران کننده است و نیاز داریم تا جلسه‌ای محرمانه خدمت وزیر آموزش و پرورش باشیم؛ ما نگرانیم حوادثی مانند زاهدان و سیستان و بلوچستان در تهران رخ دهد و اگر شما کمک نکنید مشکلات قابل حل نیست.

میرزاده در ادامه با انتقاد از عدم رسیدگی به پرونده مدارس متخلف افزود: فردی که پرونده‌اش از سال ۹۳ باز است و تخلف کرده است برای رسیدگی به وضعیتش نیاز به سامانه نیست. مدارک آن وجود دارد، حکم صادر شده، ولی هنوز به دلیل حجم فراوان کار‌ها فرصت رسیدگی نیست؛ نمی‌شود که سال ۹۳ فردی تخلف کرده باشد، ولی در سال ۹۸ به دلیل حجم انبوه کار‌ها به وضعیتش رسیدگی نشود. تقاضا دارم به هر طریق ممکن قبل از اینکه تخلفات سال ۹۸ بیش از این اعلام شود تکلیف پرونده‌های ۵ سال قبل که برای آن حکم صادر شده و بلاتکلیف هستند رسیدگی شود.

با توجه به این سخنان آقای میرزاده به نظر می‌رسد بهتر بود آموزش و پرورش ابتدا فکری به حال پرونده‌های ۵ سال قبل بکند و بعد به دنبال ایجاد سامانه‌ای برای ثبت شکایات مردمی چرا که فقط ثبت شکایات بدون هیچ نتیجه‌ای قطعا تاثیری در فعالیت مدارس متخلف نخواهد داشت و بیشتر بر ناامیدی مردم دامن می‌زند. میرزاده نیز بر این امر تاکید کرد: و گفت: با این وضعیتی که در مدارس غیردولتی وجود دارد بعید می‌دانم با این سامانه‌ها بتوانیم مشکلات را حل کنیم. این سامانه باید باشد تا مردم امیدوار شوند؛ سامانه‌ای برای رسیدگی به تخلفات وجود دارد، ولی فعلا در روز روشن در مقابل ادارات کل، نواحی و مناطق ما آشکارا تخلف می‌کنند.

اداره کل و منطقه نام مدارس متخلف را می‌دانند

میرزاده در ادامه به نکته‌ای جالب اشاره کرد و اظهار کرد که ادارات استانی نام مدارس متخلف را می‌دانند و گفت: فکر می‌کنم اگر فقط منتظر سامانه باشیم بسیاری از مشکلات شاید دوچندان شود اکنون اداره کل و منطقه نام مدارس متخلف را می‌دانند و شهریه‌ای که برخلاف مصوبه شورای سیاست‌گذاری دریافت می‌شود، مشخص است، نیازی نیست که مردم تماس بگیرند؛ لذا تقاضا دارم تعداد کارشناسان دو چندان شود تا دستورالعمل‌ها خروجی داشته باشند. مناطق آموزش و پرورش همه می‌دانند کدام مدارس متخلف هستند و خیلی از آن‌ها در صدا و سیما در روز روشن تبلیغ می‌کنند.

بیشتر بخوانید: وضعیت مدارس غیردولتی نگران کننده است

به گزارش خبرنگار میزان، در کنار بوق و کرنای رونمایی از سامانه ثبت شکایت مدارس غیر دولتی صحبت‌های میرزاده به گونه‌ای به همه فهماند که با شروع به کار این سامانه هم اتفاقی در جلوگیری از تخلفات مدارس نمی‌افتد چرا که همه مدارس متخلف و میزان شهریه اضافه‌ای که می‌گیرند را می‌شناسند، شکایت از این مدرسه ها صورت گرفته ولی هر ساله فقط به حجم پرونده ها اضافه می شود. گویی تمام این اقدامات فقط برای امیدوار کردن مردم است و بس...!

با این وجود باید منتظر ماند و دید که این دو سامانه‌ای که توسط وزارت آموزش و پرورش رونمایی شده است تا چه حد می‌تواند بر تخلفاتی که در برخی مدارس اتفاق می‌افتد نظارت و مهمتر از همه رسیدگی کند.

انتهای پیام/

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: آموزش و پرورش شکایت از مدارس تخلف شهریه میرزاده

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۸۴۸۵۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حق انتقاد از معلمان را به رسمیت بشناسید

   عصر ایران؛ هومان دوراندیش - در یکی دو روز گذشته، که خبر شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی تهران منتشر شده، نقدهای متعددی به این اقدام وارد شده و منتقدین به درستی بر وجود خشونت فیزیکی در مدارس ایران، به ویژه در دهه‌های گذشته تاکید کرده‌اند.

   در این یادداشت در مقام تکرار این نکات درست نیستیم. هر کسی که در دهه‌های 1360 و 1370 خورشیدی در این کشور تحصیل کرده باشد، خاطرات متعددی از خشونت فیزیکی معلمان و ناظمان و مدیران دبستان‌ها و به خصوص مدارس راهنمایی و دبیرستان و بالاخص مدارس پسرانه دارد.

  البته در خانواده‌ها نیز کم و بیش اوضاع چنین بوده است. در مواجهه با کودک، آنچه قبلا "تنبیه" و لازم قلمداد می‌شد، امروزه "خشونت" و نالازم قلمداد می‌شود. به هر حال جهان در حال پیشرفت است و یکی از مصادیق پیشرفت نیز ترک روش‌های نادرست در تمامی حوزه‌های زندگی است.

  نکتۀ اصلی در این یادداشت، تداوم رویکرد غیردموکراتیک آموزش و پرورش است. در توضیح این نکته باید گفت کتک خوردن دانش‌آموزان (به ویژه دانش‌آموزان پسر) از معلمان و ناظمان و مدیران، آشکارا دلالت داشته بر اینکه فضای مدارس ایران در دهه‌های قبل، دموکراتیک نبوده. در مدرسه‌ای که آموزش از طرق دموکراتیک محقق می‌شود، دانش‌آموز را کتک نمی‌زنند.

  شاید الآن خشونت فیزیکی در مدارس کمتر شده باشد، اما شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی، معنایی ندارد جز مخالفت این نهاد با حق اظهار نظر دانش‌آموزان دهه‌های قبل دربارۀ کیفیت "آموزش" در مدارس ایران.

  به هر حال دانش‌آموزان دهه‌های قبل، درست یا غلط، نظراتی دربارۀ نحوۀ آموزش و نیز فضای حاکم بر مدارس‌شان دارند. آن‌ها ممکن است در یک برنامۀ تلویزیونی، در یک فیلم یا رمان یا تئاتر و یا در یک کتاب یا مقالۀ مطبوعاتی، دربارۀ موضوع یاد شده اظهار نظر کنند و نظرشان باب طبع مقامات آموزش و پرورش نباشد.

  شکایت از سازندگان سریال افعی، معنایی ندارد جز اینکه "دانش‌آموزان دیروز" فاقد حق اظهار نظر مخالف و انتقادی دربارۀ فضای مدارس در دهه‌های قبل هستند. اگر رفتار انتقام‌جویانه‌ای که در سریال افعی تهران نمایش داده شد، در یک رمان پرخواننده یا یک نمایش پربیننده هم پیش روی مردم قرار می‌گرفت، لابد آموزش و پرورش از نویسندۀ آن رمان و از سازندگان آن نمایش انتقاد می‌کرد و خواستار جمع‌آوری رمان از بازار کتاب و ممانعت از ادامۀ اجرای آن نمایش می‌شد.

  منطق حاکم بر شکایت آموزش و پرورش از سازندگان سریال افعی تهران، چنین اقتضایی دارد. یعنی اگر کسی یا یک اثر هنری، مخاطبان قابل توجهی داشته باشد و به نحوی از انحاء انتقادی رادیکال را متوجه فضای مدارس ایران - ولو مدارس سی چهل سال قبل – کند، سر و کارش با شکایت آموزش و پرورش است.

  در شکایت آموزش و پرورش به رفتار توهین‌آمیز با معلم اشاره شده. بله، رفتاری که در سریال افعی تهران با آن ناظم مدرسه شد، توهین‌آمیز بود. ولی آن رفتار برآمده از خشمی موجه بود. کسی در نوجوانی مکررا از ناظم مدرسه‌شان کتک خورده و اکنون در میان‌سالی به حق از او خشم‌گین است و نتوانسته بزرگوارانه رفتار کند و انتقام گرفتن و عقده‌گشایی را به نادیده گرفتن و بخشیدن ترجیح داده.

شخصیت عقده‌ای و انتقام‌جو، قاعدتا شخصیتی نیست که اخلاقا مورد تایید باشد. بنابراین اگر فیلم‌ساز کسی را چنین ترسیم کرده، لزوما در مقام دفاع از او نبوده (که تحت درمان روان هم قرار دارد). فقط هشدار و تذکار داده که خشونت، نفرت می‌آفریند و کسی هم که سرشار از نفرت باشد، بعید نیست چنین کینه‌توز و انتقام‌جو از آب درآید. و دقیقا به همین دلیل، معلمان باید مراقب رفتارشان باشند.

  نکتۀ مهم‌تر اما عدم تساهل آموزش و پرورش در قبال "توهین" است. همان طور که مقامات آموزش و پرورش انتظار دارند "دانش‌آموزان دیروز" در قبال خشونت فیزیکی معلمان متساهل باشند و سخت نگیرند، خوب است که نهاد آموزش و پرورش هم کمی تمرین تساهل کند و از کنار چهار تا "توهین" بزرگوارانه عبور کند.

 نمی‌توان با دیگران سخت بگیریم و با خودمان آسان. اگر انتظار داریم دیگران از کنار خطاهای ما به آسانی بگذرند، بد نیست خودمان هم از کنار خطاهای دیگران آسان بگذریم. اگر انسان کتک‌خورده حق ندارد کینه‌توز و انتقام‌جو باشد، نهاد توهین‌دیده نیز نباید کینه‌توز و انتقام‌جو باشد.

 پس نکتۀ اصلی در این نوشته این بود که آموزش و پرورش در دهه‌های قبل چنانکه باید و شاید مانع خشونت فیزیکی کارمندانش (معلم و ناظم و مدیر) نبوده و همین به شکل‌گیری فضایی غیردموکراتیک در مدارس ایران منتهی شده بود، اکنون نیز حق انتقاد از آن فضای آموزشی را برای کسانی که در آن مدارس درس خوانده‌اند قائل نیست. چنین رویکردی بی‌تردید غیردموکراتیک است.

 اما نکتۀ جالب در شکایت آموزش و پرورش، درخواست توقف پخش سریال افعی تهران است. یعنی این نهاد خواستار اشد مجازات شده؛ مجازاتی که اعلاوه بر سازندگان، شامل حال بینندگان این سریال هم می‌شود.

 معلوم نیست چرا ما هر کسی را که مجرم یا خاطی می‌دانیم، تمایل داریم اشد مجازات را نصیبش کنیم؟ آیا همین تنبیه‌طلبیِ شدید و غلیظ، مبنای برخوردهای سخت با دانش‌آموزان خاطی در دهه‌های 60 و 70 نبوده؟ آن‌جا هم انگار اشد مجازات، یعنی تنبیه فیزیکی، شامل حال خاطیان می‌شد.

مرحوم پوراحمد یک بار در مجلۀ فیلم دربارۀ مشکلات فیلم‌سازی در ایران نوشته بود وقتی می‌خواهیم فیلمی بسازیم، فیلم‌نامه‌اش را بسیاری از نهادهای غیرسینمایی نیز باید بخوانند. مثلا اگر فیلم دربارۀ یک پلیس یا قاضی یا معلم باشد، فیلم‌نامه را نیروی انتظامی یا قوۀ قضاییه یا آموزش و پرورش باید تایید کنند.

  پوراحمد سپس افزوده بود حتی وقتی یکی از سکانس‌های فیلمت در یک کله‌پاچه‌فروشی می‌گذرد، طباخ محترم ابتدا باید فیلم‌نامه را بخواند تا اگر با آن موافق بود، اجازه دهد آن سکانس را در طباخی‌اش فیلمبرداری کنیم!

  پوراحمد البته مزاح کرده بود ولی اصل حرف این است که چرا آموزش و پرورش باید حتما از فیلمی که چند سکانس هم دربارۀ مدارس و معلمان دارد، رضایت داشته باشد؟ یا مثلا چرا پرستاران باید از فیلم شوکران راضی باشند؟ چرا کرمانی‌ها باید از فیلمی که یک سکانس‌اش هم دربارۀ کرمان است رضایت داشته باشند؟

  واقعیت این است که در فرهنگ ما "تحمل نقد" بسیار پایین است و هر کسی به هر نحوی نقد شود، فی‌الفور مدعی می‌شود به او توهین شده و حق دارد که شکایت کند و مانع ساخت یا پخش یک فیلم یا سریال شود.

   اینکه هر چند وقت یکبار مردم این شهر یا آن استان خون شان به جوش می‌آید که در فلان فیلم یا سریال به ما توهین شده، به خوبی نشان می‌دهد ما تا پذیرش راستین و موسع "آزادی بیان" فرسنگ‌ها فاصله داریم. و با چنین فرهنگی، جالب است که خواستار دموکراسی هم هستیم!

  البته بر مردم فلان شهر یا استان شاید ایراد چندانی نتوان گرفت، ولی از وزارتخانۀ آموزش و پرورش انتظار می‌رود که "اخلاق مراقبت" بیشتری در قبال آزادی بیان داشته باشد.  

 

 

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: از "چوب معلم گُله" تا برخورد آموزش و پرورش با "معلم خاطی"